Herken je dit? De was is gedaan, gedroogd en ligt ergens in een mand of op een stoel. En dan… blijft het liggen. Dagen. Misschien zelfs weken. Want kleren vouwen is zo’n taak waar je geen zin in hebt, maar die je ook niet helemaal kunt negeren. En als de stapel groeit, groeit het schuldgevoel mee.
Ik weet precies hoe dat voelt. Ik vind kleren vouwen verschrikkelijk. En dat is geen overdrijving. Tegelijkertijd heb ik een enorme behoefte aan rust en overzicht om me heen. Die twee botsen voortdurend. Ik wil het netjes, maar ik wil het niet doen.
Toch is er iets veranderd. Dankzij een mix van vallen, opstaan, leren en mezelf steeds beter leren kennen, heb ik een systeem ontwikkeld dat werkt. Niet perfect, niet elke dag hetzelfde – maar wél helpend. En precies dat wil ik in deze blog met je delen.
Waarom is het zo moeilijk om te beginnen?
Voordat ik je meeneem in mijn stappenplan, eerst even dit: als je moeite hebt met beginnen, ligt dat niet aan luiheid of onwil. Taken als kleren vouwen kunnen mentaal zwaarder wegen dan ze lijken. Zeker als je neurodivergent bent of perfectionistisch ingesteld, spelen er vaak meerdere factoren mee:
-
Je ziet op tegen het eindeloze gevoel van herhaling.
-
De taak voelt ‘zinloos’ of saai.
-
Je weet niet waar je moet beginnen.
-
Je voelt je overweldigd door de visuele rommel.
Dat is volkomen logisch. Ons brein houdt niet van onduidelijkheid of taken zonder beloning. Volgens de gedragswetenschap is er een bepaalde activeringsenergie nodig om in beweging te komen. De eerste stap zetten is het moeilijkst – maar juist die eerste stap kan alles in gang zetten.
Hoe ik tóch begin (en blijf doorgaan)
Door mijn achtergrond als professional organizer, het boek Atomic Habits van James Clear én mijn verlangen om een ordelijk leven te leiden dat past bij mijn waarden, heb ik een eenvoudig maar krachtig systeem ontwikkeld. Geen rigide to-do’s, maar een ritme dat mij helpt starten.
1. Maak het zichtbaar
Ik gebruik een klein whiteboard waarop ik mijn huishoudelijke taken opschrijf, inclusief 'kleren vouwen'. Niet omdat ik anders niet weet wat ik moet doen, maar omdat visuele herinneringen écht helpen.
Theorie: Door een taak zichtbaar te maken, activeer je de cue in het gedragsmodel van James Clear. Je brein herkent dat er iets gedaan moet worden en raakt sneller geactiveerd.
Soms geef ik mezelf een zachte deadline, zoals “voor 17:00 uur klaar”. Geen druk, maar wel richting.
2. Begin met de start: sorteren
Als ik écht geen zin heb, zeg ik tegen mezelf: “Je hoeft alleen maar te sorteren.” Broeken bij broeken, handdoeken bij handdoeken. Dat is overzichtelijk, snel en… het brein houdt van structuur.
Theorie: Dit sluit aan bij het principe van reductie van activeringsenergie. Door de taak kleiner te maken, wordt de drempel lager om te starten.
En vaak merk ik dat ik, als ik toch bezig ben, gewoon doorpak.
3. Start met het grote werk
Ik vouw eerst de grote items: broeken, handdoeken, truien. Waarom? Ze nemen veel ruimte in en zodra die weg zijn, ziet de stapel er meteen veel kleiner uit.
Theorie: Dit werkt als een small win, een kleine overwinning die mentaal voelt als een groot verschil. Je voelt je competenter en hebt eerder de neiging door te gaan.
4. Ga verder met wat opgehangen moet worden
Kleding die aan hangers gaat (zoals blouses of jurken) hang ik meteen op. Mijn kledingkast is overzichtelijker en dat geeft me letterlijk en figuurlijk lucht.
Herkenningstip: Als je merkt dat je kledingkast je overweldigt, kijk dan of je ‘opruimen’ ook in stappen kunt opdelen: eerst vouwen, dan ophangen, dan pas organiseren.
5. Eindig met de kleintjes
T-shirts, ondergoed, kinderkleding – dit gaat het snelst. En ik bewaar het bewust voor het laatst. Want na alle andere stappen voelt dit als een afronding.
Theorie: Afsluiten met iets makkelijks vergroot het gevoel van controle en voltooiing. Het is letterlijk de reward in de gewoontecyclus.
Waarom dit systeem werkt (ook als je geen zin hebt)
Deze manier van werken helpt mij om overzicht te houden, zonder dat ik streng voor mezelf hoef te zijn. Het systeem is niet gebaseerd op discipline, maar op:
-
Zichtbaarheid van de taak
-
Verlaging van de startdrempel
-
Bevorderen van kleine successen
-
Een heldere volgorde die rust geeft
-
Aansluiten bij mijn waarden (orde, eenvoud, zelfzorg)
En nee, ik ben nog steeds geen fan van kleren vouwen. Maar het beheerst me niet meer. Ik voel me niet meer schuldig of overweldigd als de mand weer vol is. Ik weet: ik heb een systeem, en als ik begin, kom ik er wel.
Nu jij – probeer het uit
Heb jij ook zo’n mand die maar blijft staan? Pak vandaag één stapel, en kijk hoe het voelt als je alleen begint met sorteren. En misschien… ga je dan vanzelf verder.
Reflectievraag:
Welke kleine aanpassing kun jij vandaag doen om een vervelende taak een beetje lichter te maken?
Laat het me weten als je mijn stappen hebt geprobeerd – ik hoor graag wat voor jou werkt!
Reactie plaatsen
Reacties