Sommige dagen beginnen met goede bedoelingen,
en eindigen met een natgeregende jas,
een hoofd vol storm
en het gevoel dat jij de enige bent die iets doet in huis.
Vandaag was zo’n dag.
Zo’n dag waarop ik dacht: “Had ik maar gewoon onder het dekbed gebleven.”
Maar zelfs op zulke dagen leer je iets. Over jezelf. Over grenzen. Over bananenpannenkoeken en Bijbelteksten.
Een trage start (en TikTok die alles opslokt)
Ik werd rond 8.30 wakker. Opstaan? Geen zin.
Dus ik bleef liggen, pakte mijn telefoon en opende TikTok. Even scrollen... anderhalf uur verder. Oeps.
Toen ik eindelijk opstond, zag ik drie overrijpe bananen. Je kent het wel – het soort dat eigenlijk vraagt om bananenbrood (dat ik al drie weken uitstel). Dus maakte ik bananenpannenkoeken voor het gezin. Twee bananen verdwenen in het beslag. De derde? Die ligt nog steeds in de fruitschaal. Morgenprobleem.
Regen, haast en een nat pak bij de zwemles
Om 11.30 moest mijn zoon zwemmen.
Wie had er te lang getreuzeld? Juist.
Om 11.15 stapten we gehaast op de fiets, in de regen natuurlijk.
De stress kroop langzaam omhoog, voelde zwaar in mijn schouders.
Bij het zwembad ging het mis:
– Te laat
– Zwembandjes vergeten
– Mijn zoon was me kwijt
– Ik hem ook
We liepen letterlijk en figuurlijk langs elkaar heen. Uiteindelijk vond ik hem bij de balie en kreeg ik hem het water in.
Ochtend: overleefd.
Thuis: was, rommel... en frustratie
Thuis wachtte alles.
De was, de keuken, de wc, de woonkamer.
Overal iets dat mijn aandacht vroeg.
En waar was mijn man? Die zat te gamen.
Mijn frustratie steeg met elke stap.
Ik voelde dat ik overprikkeld raakte, maar bleef doorgaan.
Mijn hoofd maakte overuren. Alles wat ik dacht, zei ik hardop. Zonder filter.
Hulp vragen? Nee. Want hij had het toch moeten zien?!
"Ik ben toch niet zijn moeder?"
"Waarom moet ik alles uitleggen?"
"Als ik het dan zeg en hij zegt 'ja baas'... dan denk ik: gedraag je als partner, dan hoef ik dat ook niet te zijn."
(Eerlijk is eerlijk: hij had heus wat gedaan. Maar op dat moment kon ik het niet meer zien.)
De druppel: blijven rennen, niks meer voelen
In plaats van te gaan zitten en adem te halen,
bleef ik maar doorrennen.
Ik hing de was op, ruimde op, keek rond naar alles wat ‘nog moest’.
Maar eigenlijk putte ik mezelf alleen maar verder uit.
Reflectie (en ruimte voor herstel)
Toen het eindelijk stil was in huis,
zocht ik mijn zoon op.
Ik bood mijn excuses aan.
Legde uit dat mijn boosheid niet eerlijk was tegenover hem.
Dat ik aan mijn grenzen zat, maar daar zelf overheen was gegaan.
Ik beloofde dat ik eraan wil werken, en eerlijk: ik weet dat het weer zal gebeuren.
Want ik ben ook maar een mens.
Daarna pakte ik mijn Bijbel.
Niet om mezelf te straffen, maar om richting te vinden.
Deze teksten hielpen me:
“Wie lankmoedig is, is beter dan een held, wie zijn geest beheerst, is sterker dan iemand die een stad inneemt.”
— Spreuken 16:32
“Een stad met afgebroken muren, zo is een mens die zijn geest niet in bedwang kan houden.”
— Spreuken 25:28
“Een ruzie beginnen is het openen van een waterkruik; laat het dus zitten voordat er strijd losbarst.”
— Spreuken 17:14
Langzaam keerde de rust terug. Niet omdat de dag ineens goed was,
maar omdat ik mezelf weer even terugvond.
Wat hielp (en wat niet)
✅ Dit hielp echt:
-
Even afstand nemen: Ik ging een rondje lopen in de winkelcentrum bij mij in de buurt. Dit bracht werkelijk lucht (al was ik daarna gesloopt)
-
Bijbelteksten lezen & bidden: Dit hielp me terugkeren naar wat echt belangrijk is
-
Excuses aanbieden: Dit is vaak een klein gebaar, maar maakt een groot verschil
❌ Dit werkte niet:
-
Alles zelf blijven doen uit frustratie: ik werd er alleen maar leger van en meer gefrustreerd
-
Verwachten dat mijn partner gedachten leest: spoiler: dat kan hij niet en als je dit beseft blijf je langer boos en met je gedachten en gevoelens rondlopen
-
Geen hulp vragen: hierdoor raakte ik juist verder over mijn grens
Tot slot: een vraag aan jou
Soms ziet overprikkeling er precies zo uit:
Je rent, je moppert, je voelt je alleen.
Maar het gaat er niet om dat je nooit overprikkeld raakt.
Het gaat erom: hoe vind je de weg terug?
Herken jij dit soort dagen?
Wat helpt jou om terug te keren naar rust, verbinding en jezelf?
Laat het weten in de reacties. Laten we elkaar bemoedigen.
Reactie plaatsen
Reacties