Sommige dagen beginnen met goede bedoelingen en eindigen met een natgeregende jas, een hoofd vol storm en het gevoel dat je de enige bent die iets doet in huis. Vandaag was zo’n dag. Een dag waarop ik dacht: “Had ik maar gewoon onder het dekbed gebleven.”
Maar hé, zelfs op zo’n dag leer je weer iets — over jezelf, over geduld, en over hoe belangrijk het is om op tijd een banaan te eten.
De trage start: TikTok en bananenpannenkoeken
Ik werd rond 8.30 wakker. Opstaan? Geen zin. Dus ik bleef nog even liggen en opende TikTok. Even scrollen. En voor ik het wist, was ik anderhalf uur verder. Ja, echt.
Toen ik eindelijk het bed uitkwam, viel mijn oog op drie rijpe bananen. Je kent het wel: het soort bananen dat schreeuwt om bananenbrood, dat ik al weken van plan ben te maken. Maar nee, dat bananenbrood komt er toch nooit. Ik besloot er bananenpannenkoeken van te maken, voor mij en mijn gezin. Twee bananen gingen erin. De derde ligt nog zielig in de fruitschaal. Wat ik daarmee doe? Geen idee. Morgenprobleem.
Haasten en regen bij de zwemles
Om 11.30 moest mijn zoon zwemmen. En wie had er te lang getreuzeld? Juist.
Om 11.15 stapten we op de fiets, in de regen natuurlijk. Ik probeerde er het beste van te maken, maar ik voelde de stress al in mijn nek kruipen. Bij het zwembad ging het mis: te laat, zwembandjes vergeten, hij was mij kwijt, ik hem... We liepen letterlijk en figuurlijk langs elkaar heen. Uiteindelijk vond ik hem bij de balie en kreeg ik hem het water in. Ochtend overleefd.
De was, de rommel en de gamende man
Thuis wachtte de was. En de keuken. En de wc. En de woonkamer. Alles riep om aandacht, alles leek me uit te lachen.
Ik ging maar door, voelde hoe ik overprikkeld raakte. En waar was mijn man? Die zat te gamen. Alsof er niets aan de hand was. Mijn frustratie groeide met de minuut. Alles wat ik dacht, zei ik. Ik luisterde totaal niet naar mijn lichaam of grenzen.
Hulp vragen? Nee. Ik vond dat hij het zelf had moeten zien. Ik ben toch niet zijn moeder? Hij is mijn partner. Waarom moet ik alles uitleggen? En als ik het dan zeg en hij zegt “ja baas”, denk ik: Gedraag je dan als partner, dan hoef ik ook niet de baas te zijn.
(Eerlijk is eerlijk: hij deed heus wat. Hij speelde memory met onze zoon in de ochtend en las een boekje voor het slapengaan. Maar op dat moment zag ik dat niet meer.)
De druppel: nog meer doen, nog minder voelen
In plaats van te gaan zitten en adem te halen, bleef ik bezig. Ik hing kleren op, ik keek rond naar wat allemaal nog moest gebeuren, ik probeerde de rommel weg te werken. Maar eigenlijk was ik mezelf alleen maar verder aan het uitputten.
Het moment van reflectie
Toen het eindelijk rustig was in huis, ging ik naar mijn zoon. Ik bood mijn excuses aan. Ik legde uit dat mijn gedrag vandaag niet oké was. Dat ik gefrustreerd en boos was en dat dat niet eerlijk was tegenover hem. Ik beloofde dat ik mijn best ga doen om mijn gedrag beter te beheersen.
En ja, ik weet het: er komen weer dagen dat ik gefrustreerd raak. Want ik ben ook maar een mens. Het is niet allemaal perfect picture.
Daarna zocht ik mijn Bijbel. Ik las teksten die me hielpen om niet alleen rust te vinden, maar vooral om naar mijn eigen gedrag te kijken. Ik zag hoe ik zelf keuzes had gemaakt die me over mijn grens trokken.
"Wie lankmoedig is, is beter dan een held, wie zijn geest beheerst, is sterker dan iemand die een stad inneemt." (Spreuken 16:32)
"Een stad met afgebroken muren, zo is een mens die zijn geest niet in bedwang kan houden." (Spreuken 25:28)
"Maar ik oefen mijn lichaam en beheers het, opdat ik niet, na anderen gepredikt te hebben, zelf verwerpelijk word." (1 Korintiërs 9:27)
"Een ruzie beginnen is het openen van een waterkruik; laat het dus zitten voordat er strijd losbarst." (Spreuken 17:14)
Wat hielp wél (en wat niet zo)?
✅ Even afstand nemen — dat winkelcentrum bood een beetje rust (al was ik daarna gesloopt).
✅ Bijbelteksten zoeken en bidden — dat hielp me weer focussen op wat echt belangrijk is.
✅ Excuses aanbieden — klein gebaar, groot verschil.
❌ Alles zelf blijven doen uit frustratie — ik voelde me er alleen maar leger door.
❌ Verwachten dat hij mijn gedachten kan lezen — spoiler: dat kan hij niet.
❌ Geen hulp vragen terwijl ik het nodig had — hierdoor raakte ik alleen maar verder over mijn grens.
Tot slot: een open vraag aan jou
Soms ziet overprikkeling er gewoon zo uit: je rent, je doet, je moppert, je voelt je alleen in alles.
Maar uiteindelijk gaat het erom hoe je weer terugkeert naar rust en verbinding.
Herken jij dit? Hoe ga jij om met van die dagen waarop alles je te veel wordt?
Wat helpt jou om je geduld en je glimlach terug te vinden? Laat het weten in de reacties — laten we elkaar bemoedigen!
Reactie plaatsen
Reacties